En nu echt...

Het is zover. Het zoeken naar een kamer is begonnen. Met trillende handjes typ ik mijn eerste berichtjes naar mensen die op zoek zijn naar housemates. Ik ben zenuwachtig, nu begint het echt. De eerste stappen naar alleen wonen zijn gezet. In mijn hoofd gaat alleen maar rond hoe graag ik thuis zou blijven. Lekker vertrouwd met paps en mams 's avonds een filmpje kijken.

Ik weet het, het is laf. Het zijn dan ook voornamelijk de zenuwen die deze faalangst stimuleren. Mijn hand veegt wat zweetdruppels van mijn voorhoofd.

Het eerste berichtje is eruit. Ik staar onafgebroken naar mijn scherm totdat ik een (1) bij het tabblad Facebook zie staan. Een reactie. Informatie over de kamer, ze vinden me leuk klinken en de twee meisjes studeren zelf ook aan CCCU.

Ik word nog zenuwachtiger. Nadenken over prijzen. Ik had het al gezien: In Engeland een kamer huren is duur... heel duur. Deze kamer die ik nu vind is dan ook 370 pond per maand, exclusief bills...

Een reactie terugsturen durf ik niet direct. Ze vertelt me dat de "Summer rent" de halve prijs zal zijn. Alsnog een hele bult geld. Ik raak in de war. Geld, zo veel geld, en aan de andere kant van de wereld (oke beetje overdreven maar zo voelt 't wel.) Alleen, een kamer... jeetje.

Het meisje dat me het berichtje stuurt is ontzettend aardig maar alsnog voel ik de angst me bekruipen. Engeland... geld... kamers... help